GOLDEN LIGHT

Hello! Two days ago my mom and I went to take pictures in this beautiful field full of oil seed. We took the pictures at sunset, and the light was so gold and... wow. I hope you like the photos cause this is a serie I'm actually really proud of. 🙃

I have also decided to write my blog in two languages from now on. My English texts will be shorter than my Dutch ones, because Dutch is my native language. I actually really like to write, and that's easier for me in Dutch.

Hey! Als je Engels kunt lezen dan heb je ondertussen wel begrepen dat ik nu ook in het Nederlands zal schrijven en niet alleen in het Engels, zoals ik de voorbije maanden heb gedaan. Deze fotoserie is genomen in een veld met koolzaad dat mijn mama heeft gespot op weg naar haar werk. Ik wilde al een hele tijd foto's nemen in een bloemenveld, en het liefst nog tijdens de zonsondergang, dus ik ben superblij dat ik eindelijk zo'n fotoserie heb! :)

Toen we foto's aan het nemen waren, wou onze camera opeens geen foto's meer nemen. We waren vergeten om de batterij op te laden. Oops. Dus reden we weer helemaal terug, ontgoocheld, want het was net zo'n mooie, heldere avond. Gelukkig was dat de volgende avond ook zo, en tadaa, hier heb je dan het resultaat! Trouwens, toen we klaar waren, en ik uit het veld liep, riep mijn mama opeens superluid: " DIE BOER IS DAAR!" En inderdaad, daar kwam een traktor aangetuft op de weg. Dus ik dacht "Oh shit, het is misschien de eigenaar van dit veld." En mijn mama dacht. "Oh nee, die boer moet waarschijnlijk deze weg op." (We waren geparkeerd op de weg naast het veld) Dus riep ze naar mij dat ik in het veld moest blijven, wat mijn hersenen dan vertaalden als: "Snel! Verstop je voor de boer, Olivia!" Dus ik dook razendsnel op m'n knieën in het veld en maakte mezelf onzichtbaar. De bloemen kriebelden mijn gezicht toen ik me zo laag mogelijk bij de grond hield. Toen mijn mama terugkeek om te zien waar ik bleef, bleek ik te zijn verdwenen. De boer draaide in op het perceel naast het bloemenveld, dus mijn moeder riep me opnieuw, zich afvragend of ik in rook was opgegaan ofzo. Dus ik sprong vrolijk tevoorschijn en ging naar de auto toe. Huilend van het lachen reden we terug naar huis. En ik ben toch wel trots op mijn grote verdwijntruc. 😉